Sinds die beruchte week in september waarin ik erachter kwam dat Ed Sheeran met zijn nieuwe tour ook in Nederland en ik binnen een paar dagen besloot dat ik daar eigenlijk gewoon bij moest zijn, was het één van de grootste dingen waar ik naar uitkeek . Bij gebrek aan markers stond er op vrijdag 12 juni in heel simpele balpen ‘Ed @ Ziggodome’ geschreven, maar in mijn hoofd was er veel meer drama omheen. Aan de andere kant wist ik niet wat ik er precies van kon verwachten (het was namelijk ook mijn eerste échte concert) en dus stapte ik vrijdagmiddag in elk geval met een gezonde dosis zin in de trein richting Amsterdam, Bijlmer ArenA.

Mijn bff en ik gingen samen gelijk uit school, zodat we er rondje een uurtje of vijf waren en daar ook de andere vriendin waar we mee gingen ontmoetten. Het concert begon uiteraard pas om 20:00, maar we hadden staplaatsen en als je dan op het allerlaatste moment aankomt sta je écht helemaal achteraan. Uiteindelijk sloten we niet gelijk aan in de rij, dan zou je er echt eeuwen staan en heb je al geen benen meer over voor Ed Sheeran überhaupt zijn eerste nummer ten gehore heeft gebracht. Na een drankje liep het tegen zessen en besloten we de massa’s meiden te volgen richting het Ziggodome. Druk, heel druk (vijf minuten nadat we waren aangesloten was de rij alweer bijna verdubbeld, achter ons dan gelukkig), maar volgens mij hebben we uiteindelijk maar een halfuur of drie kwartier écht buiten gestaan. We dumpten onze schooltassen in de kluisjes en onze jassen in de garderobe, kochten wat munten en liepen richting de La Place. En toen was daar opeens de zaal al. De tribunes waren op een paar vroegkomers na nog volledig leeg, het stagedeelte begon al vol te stromen maar er was nog genoeg plek. Plek die wij ons graag toe-eigenden.

Niet veel later begon het voorprogramma. Of eigenlijk eerst het voor-voorprogramma, Lilly Rosward. Een soort Nicki Minaj met een Ed Sheeran-sound en hetzelfde haar als een vriendin van me die, met een gitaar om, een paar nummers zong. Not bad, maar ik kende haar muziek niet en dat maakt het wel iets minder leuk. Daarna kwam Beyonce en ik vond het lichtelijk stom dat Labrinth plotseling vervangen was door hem (die volop ‘Bejonzuh’ op z’n Nederlands werd genoemd door het (enige) groepje jongens naast ons, ook al wist ik het gelukkig al wel een paar dagen en kwam ik er niet tóen pas achter. Tatjana en ik hadden Beyonce al het afvoerputje van de muziek van de afgelopen jaren genoemd maar oké, hij zette wél een leuke show neer met z’n dj en z’n muziek was goed om in de sfeer te komen. From Miami 2 Ibiza en dat soort nummers zullen alleen nooit mijn lifesongs worden en dat gold voor meer mensen in het publiek die natuurlijk allemaal voor Ed Sheeran kwamen, wat toch best een andere stijl is. Gelukkig was ‘ie wel zo aardig Earthquake (van Labrinth) te performen die al in mijn february 15 playlist stond, ik werd even heel blij toen ik de eerste tonen hoorde haha.

In de pauze brachten we even een bezoekje aan de wc, iets wat alleen ging omdat we ondertussen ‘vrienden’ waren geworden met een paar jongens die ervoor zorgden dat we nog enigszins op ons eigen plekje terug konden komen. Je plekje terugvinden is wel een ander ding overigens, op de Facebook van Ed Sheeran stond dat we met 34 000 mensen zouden zijn en volgens mij stonden er ook wel zo’n 30 000 in de zaal. We hadden gelukkig een aanknopingspunt (tegenover de Heinekenster van de bar) maar dan was ik alsnog blij dat ik met mijn bff liep. Volgens mij ben ik nog nooit met zoveel mensen in één ruimte geweest, bizar om je te bedenken dat één vijfhonderste van Nederland daar gewoon was! We stonden in elk geval wel goed: een beetje aan de zijkant, bij de bar en dus de ‘uitgang’, maar tegelijkertijd ook waar hij in het begin langskwam met groene vlaggen én redelijk dichtbij. Geen front row natuurlijk, maar dat vonden we ook niet per se nodig. We konden nu gewoon én op het podium én via de schermen kijken. Op het podium kon je geen gezichtsuitdrukking onderscheiden ofzo, maar je zag hem wel gewoon ‘live’ bewegen.

Het moment waarop hij opkwam had overigens echt iets magisch. (het is Ed, duhuh) Je voelde de spanning in de zaal gewoon en ik had op dat moment ook een heel onrealistisch gevoel, dat iemand met wiens stem je al tigduizend minuten hebt doorgebracht opeens in dezelfde ruimte is als jij. AAAAAAAAH Ik heb niet echt iets met fandom of idolen, maar hierbij voelde ik wel even wat excitement in m’n hele lijf. Hij opende uiteraard met Thinking out Loud en daarna met Bloodstream, wat ik echt niet beter had kunnen kiezen. Het is een hit die elke fan kent, maar tenminste wel een gevoelig nummer – net zoals de rest van zijn muziek grotendeels is. Die heb ik echt vanuit mijn rood-gelakte tenen meegezongen. En toen barste ik in tranen uit- van geluk natuurlijk. 

Verder zong hij veel nummers van zijn nieuwe album, maar ook nog héél veel ‘oude’. Ik denk dat uiteindelijk één derde van Multiply was en twee derde van eerdere albums, wat ik een prima verdeling vond aangezien ik de oude nummers minstens zo goed vind. Ik ben vaak een beetje slecht in het direct weten van de titel, maar er waren geen nummers die ik niet kende (dat zou ik ook wel heel erg hebben gevonden, haha) en alle refreinen kon ik sowieso meezingen. Ook al klonk dat nergens naar, zeker niet omdat je eigenlijk veel te hard zingt omdat íedereen meezingt en de muziek hard staat, maar who cares anyway. Sing heb ik van begin tot eind meegezongen (ook al was dat al redelijk op het einde en was mijn stem toen niet meer volledig aanwezig) en ik denk dat dat ook mijn favoriete nummer van de show was. Ik vond het oprecht jammer dat hij een paar nummers als Legohouse  niet gedaan heeft, maar ik snap wel dat dat niet in de show paste en het moet natuurlijk wel een beetje een geheel blijven.

De show zelf was ook heel vet opgezet. Ed Sheeran heeft sowieso iets met (IKEA)lampen, dat zie je al in de albumhoes van Photograph en Legohouse en nu natuurlijk ook bij I See Fire en X. Bovendien paste het weer mooi bij ‘Don't’ en dus was de zaal geregeld gevuld met lasers in allerlei kleuren die door de hele zaal liepen. Vervolgens switchte hij ergens in het midden van de show ook opeens naar een klein podium in het midden van de zaal, waar hij een paar nummers speelde en daarna ging Eddie via de zittribune weer naar het hoofdpodium. Dat betekende dat de front row volop foto’s maakte en ‘m aanraakte en ondertussen filmde hij zelf met een Go Pro en kwam het live op de grote schermen voorin. Hij was dus zeker bezig met het publiek, vooral met de staplaatsen, maar óok met de rest. Nu we het toch over publiek hebben: de ex van Tatjana (Devano) werd gebeld (ja dit gebeurde echt!!!!) en terwijl Devano aan de telefoon hing werd I'm a Mess gespeeld. ‘Hi, this is Ed from Ed Sheeran…’ Maar Devano flipte helemaal, helemaal schreeuwen van: 'Wat is dit voor een lulmuziek,Tatjana ik ga een steen door je ruit gooien enz.'' Ed Sheeran snapte hier helemaal niks van en dacht dat hij goed bezig was, maar al de fans die wel in het publiek zaten schoten in de lach. Tatjana stond wel helemaal voor gek, maar het is Tatjana maar. (Nee hoor, grapske, love uuuu)

Aan het eind van de avond deden mijn voeten pijn, hoorde ik alles in een grote gons, was ik schor en vooral heel moe, maar ik heb écht heel erg genoten. Ik blijf de muziek van Ed Sheeran bijzonder vinden en ondanks de kleine post-concert depression ben ik bang dat ik zijn muziek nu alleen nog maar nog meer ga luisteren. De energie en de sfeer in de zaal was geweldig, en dat benoemde hij zelf ook (‘I love you darrrlings!!!’). Natuurlijk moet hij ook gewoon performen en weten hij van tevoren gewoon al dat ze Amsterdam gaat bedanken, of hij ons nou echt leuk vind of niet (sidenote: ik durfde niet te hard te zeggen dat ik uit Groenedijk kwam, haha), maar je merkte wel dat hij er écht plezier in hadden. Op het moment dat er twee enorm grote partypoppers met doorzichtige stukjes papier – waarvan er nu nog eentje naast mijn laptop ligt – afgeschoten werden had ik opnieuw een ‘wow’-gevoel. De muziek die je op je kwetsbaarste momenten hebt geluisterd opeens in zo’n grote zaal beleven, live, is supah bijzonder. 

Lieve Ed, I'll always love you, you know that, you know?

XXXXXX-  Chantal (your future wife ♥)

P.S Deze blogpost is geinspireerd op http://www.hesterly.nl/2015/03/best-night-ever-the-script-nosoundwithoutsilencetour/ van Hester blog, het was wel heel toevallig want al die zinnen die zij opgeschreven had, had ik ook net in mijn hoofd, hihi. Je mag Hester best volgen, als je wilt, maar voor de betere artikelen kun je toch bij Moi terecht.